Παρασκευή 16 Οκτωβρίου 2009


Μια μικρή ιστορία. Ένα τεράστιο καράβι έδεσε στο σβέρκο μας λιμάνι,και τα μικρά τρωκτικά επιβάτες και επιβήτορες ξεχύθηκαν στους δρόμους του χωριού μας ,ο βάτραχος μου ανησυχούσε ,γιατί δεν άκουγε εδώ και ώρα τη φωνή της πριμαντόνας σ' αυτή την άρια Τι συμβαίνει άραγε;Πέρασε με ορμή το φορτηγό από πάνω στο 3 σύννεφο ,δίπλα στο φεγγάρι που ακόμα υγρό έσταζε υδράργυρο,και μ' έβγαλε από αυτό το τριπάκι. Παρακαλώ κάποιος να συνεχίσει τη βόλτα στο μικρό βατραχάκι ,πηγαίνοντας τον στο διπλανό πίνακα που ονομάζεται σιωπή. Εκκωφαντική θα έλεγα. Α ναι ο κύριος Max ernst είναι ο ζωγράφος.

11 σχόλια:

  1. το βατραχακι σας ,αγαπητε , ειχε να κανει δρομο..
    Υπο το βλεμμα των πρασινων θεοτητων-μαγισσων ,εσπευσε να ακολουθησει τα τρωκτικα καθως και αυτο ενας επιβητορας ηταν!
    Εψαχναν ολοι μαζι εκει για κανενα θηλυκο ενω ψηλα ειχαν σβησει εκεινα τα γιγαντια κηροπηγια
    καθ'οτι ειχε λιωσει το ..κερι ! ( Ο καλλιτεχνης βεβαια εδω αλλα ειχε στο μυαλο του .. Φωλια γυπαετων τα εφτιαξε αυτα που ομως απ'
    το αυγο τους, αλλου ειδους ζωο εσκασε μυτη , εξ'ου και ο πινακας babymax που βαζω στο προχειρο στα υπ,οψιν..)
    Στο δρομο τους που πηγαιναν λοιπον και που ητανε στενος ,συναντησαν και καποια ζωα-παντα
    υπαρχουν ζωα στο δρομο μας,με την καλη εννοια το εννοω-και επισης κατι πελωρια χρωματιστα ματια παρακολουθουσαν την παρεα μας..
    Και να'σου- ω του θαυματος -,η ευηχος πριμαντονα της γνωστης αριας που ειχε σταματησει για μια αγκαλια λουλουδια καθ'οτι
    ηταν ερωτευμενη με το βατραχακι, οταν αυτο δεν
    ηταν βατραχος αλλα ενας πανεμορφος πριγκηψ.
    σωστα?
    και για να σοβαρευτουμε λιγο τωρα ο κυριος
    Max Ernst σου δινει ενα πεδιο να φανταστεις τα
    παραμυθια σου κι αυτο καλο το βρισκω μιας και εμενα μ'αρεσουν τα παραμυθια -που κρατανε χιλια χρονια- οπως καλως γνωριζει μια μικρη μεριδα απο το φιλοθεαμον κοινο............
    Αυτοματισμος χωρις ιχνος προσοχης στη λογικη συνεπεια ,ο ορισμος του υπερρεαλισμου (σουρεαλισμου).
    Ακρατη φαντασια που με αυθορμητισμο καταθετει την αληθεια του καλλιτεχνη.. ναι μου ειναι συμπαθης ο Ερνστ.
    η σκυταλη στον/στην επομενο/η
    Τα σεβη μου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Ο βάτραχος περιπλανήθηκε μέρες (ή μήπως ήταν αιώνες), ζητώντας το μαγικό φιλί που θα τον κάνει πρίγκιπα. Κανένα ίχνος της πριμαντόνας. Όταν νόμισε πως τη βρήκε αυτή ήταν ακίνητη στο βράχο κι όταν πήγε πιο κοντά, είδε πως ήταν μόνο μια φωτογραφία της. Ποιος την άφησε εκεί;
    Το τραγούδι είχε σταματήσει. Δεν υπήρχε πια τίποτα απ' όσα ήξερε. Όλα είχαν μείνει ακίνητα κι αυτός είχε γίνει απολίθωμα, ένα με το περιβάλλον. Το 'χουν αυτό τα βατράχια.

    Ποιος τρυπάει τα βράχια; Ποιος έχει τη δύναμη να τα μετατρέψει σε άμμο;
    Αδυσώπητο το κύμα πέρασε πάνω μας. Ο Κρόνος έφαγε τα παιδιά του, έσβησε τα κεριά και πάγωσε τα τραγούδια. Η πριμαντόνα ξέχασε ή δεν έχει για ποιον να τραγουδήσει.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. η πριμαντονα θα τραγουδησει και παλι-μου επιτρεπετε -γιατι δικαιουμαι να διαφωνω..
    Ειναι ολοφανερο ! Βρισκεται εκει στο βραχο ολοζωντανη και καθολου φωτογραφια , μαζεψε τα λουλουδια της και περιμενει το πρασινο ζωακι
    να το μεταμορφωσει με την αγαπη της στο πριγκηποπουλο που υπηρξε..
    Τωρα αν αλλαξε γνωμη το αστατο βατραχακι , κακο του κεφαλιου του γιατι αλλο νασαι πριγκηπας κι αλλο απολιθωμα.. και δεν νομιζω
    να το'θελε κατι τετοιο ουτε ο βατραχος και ουτε πολυ περισσοτερο ο φιλος μας ο κυριος Ερνστ για τον πρωταγωνιστη που μας ενεπνευσε..
    Ολα τα βραχια δεν μπορει να ειναι λεια και να ξαπλωνουμε επανω τους ,ωστοσο σ'ολα επανω μπορει να σπαει το κυμα και να προστατευουν
    τις... παραλιες απο τις τρικυμιες και τα μπουρινια που τις βρισκουν..
    Χρειαζεται μονο λιγο να τις αγαπουν..
    ετσι ποτε δεν τα κονιορτοποιουμε τα βραχακια μας ισα ισα αναβουμε ολα τα κερια ξαναρχιζουμε το τραγουδι..
    κι αυτα σας τα λεει ενας ανθρωπος που δεν ειναι στην καλυτερη των στιγμων του..
    ευχαριστω.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Συνεχίζω...
    συγχύζω και συγχέω...
    Χύνω χολή και βλέννα πάνω στους τάφους... φτιάχνω έναν Άδη χρωματιστό.
    Πρασινίζουν οι πέτρες και τα σαρακοφαγωμένα κιβούρια. Τα σκουλήκια ασφυκτιούν και βγαίνουν άρον άρον από τις σκουληκότρυπές τους, που πριν το "άρον άρον σταύρωσον αυτούς" ήτανε μάτια λάγνα στους καθρέφτες, ήταν ρουθούνια άπληστα στις ευωδιές, ήτανε στόματα φιλήδονα, ουρανίσκοι που υπόσχονταν ουρανούς κι οι κόρες άνοιγαν με μιας τα σκέλη να υποδεχτούν στολισμένες πλώρες, με πελεκημένους Ποσειδώνες και ματωμένες τρίαινες, από χαμένες ναυμαχίες σε λερά νερά θαλασσών παρελθουσών...
    Αυτοματισμός ή αυτομόληση...
    Μόλυνση ναυτών, επιβατών κι επιβητόρων. Βγάζουν πράσινα σπυριά στον ουρανίσκο και γκρίζα σύννεφα στον ουρανό. Η ασθένεια άγνωστη... η έννοια ασθενής και η Περσεφόνη -"κυρά του Άδη" την είπανε- πρόθυμη ν' ανοίξει τις πύλες της αγκάλης της. Γι αυτούς θα σφάξει "τον διάνον τον σιτευτόν", που μέρες τώρα ταΐζει, πότε μια χούφτα λάσπη, πότε μια μπούκλα κισσού... αποφάγια του απάνω κόσμου... μια μπουκιά σάρκα από 'δω, μια γουλιά αίμα από 'κει... και περιμένει. Τα τρόφιμα για τους εργάτες της καταφθάνουν πάντοτε ναυσί... Ατλαντίς, Κνωσός, Πομπηία, Αθήνα... περιμένει.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. πολυ σωστα αγαπητη φιλη..
    Ειναι το εξαμηνο που ως γνωστον η Περσεφονη εμενε στον Αδη ,γιατι το επομενο εξαμηνο ανεβαινε στον πανω κοσμο για να ειναι με τη μητερα της,τη θεα Δημητρα. Συμφωνια με το Θεο
    Πλουτωνα ηταν αυτη.. Και στις συμφωνιες με τους
    Θεους δεν γνωριζουμε τι διαμειφτηκε..αν δεν ειμαστε παροντες!
    Εξ αλλου και σημερα οταν χασουμε εναν δικο μας ανθρωπο,εναν γονιο ας πουμε ,ειναι σαν να κατεβαινουμε στον Αδη τουλαχιστον για ενα εξαμηνο,συμφωνειτε?
    Στη θεση της Περσεφονης βρισκεται καθε ανθρωπος σε καποια στιγμη της ζωης του μονο πως εκεινη κατεβηκε δια της βιας λογω της ομορφιας της.
    Ευτυχως που η μανα της υπηρξε μια Ελληνιδα Θεα
    και οντας πληθωρικη ,-σαν ολες τις Ελληνιδες μανες-,εκανε το καλυτερο που μπορουσε για την
    κορη της..
    Θα μου επιτρεψεις λοιπον να μην ριξουμε [χολη και βλεννα ] στους ταφους ακομα κι αν ο Αδης ειναι χρωματιστος..Δεν συνηθιζεται..
    Επισης δυσκολευομαι να διακρινω τοσους αρρωστους ναυτες με σπυρια !! και εξακολουθω να πιστευω στην αρχικη εκδοχη της πριμαντονας
    του πινακα που περιμενει το βατραχακι της με μια αγκαλια λουλουδια και την προοπτικη της μεταμορφωσης του σε εναν αληθινο πριγκηπα..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Αγαπητή Λίλλυ, δε νομίζω πως τίθεται θέμα διαφωνίας, αλλά διαφορετικής οπτικής των πραγμάτων. Ως εκ τούτου, δεν απαιτείται "άδεια απόπλου σκέψεων" :-)
    Ποιός να επιτρέψει ή ποιός να απαγορεύσει τι ? Να βλέπουμε και να αισθανόμαστε ή να έχουμε άποψη γι αυτό που βλέπουμε κι αισθανόμαστε ?
    Δεν είναι απαραίτητο να βλέπει κανείς ό,τι βλέπω εγώ ή να βλέπω ό,τι βλέπουν οι άλλοι, δεν πάει να 'ναι και οι ίδιοι οι δημιουργοί αυτού που βλέπω. Ακόμα ακόμα, δεν είναι απαραίτητο αυτό που βλέπω να είναι το ίδιο με αυτό που καταγράφεται και καταγράφει το υποσυνείδητό μου. Το καινούριο που έφερε η ψυχανάλυση και οι θεωρίες του Φρόυντ και του Λακάν, οι οποίες επηρέασαν σε μεγάλο βαθμό το έργο των ζωγράφων που μας απασχολούν στις τελευταίες αναρτήσεις, ήταν η απενοχοποίηση του υποσυνείδητου. Δε ρίχνω εγώ λοιπόν, "χολή και βλέννα" στους τάφους, αλλά το υποσυνείδητό μου, για το οποίο δεν είμαι υπεύθυνη... αν και τώρα που το φιλτράρω με τη λογική, θα έλεγα "γλίτσα", "μούχλα" και έτερα γλοιώδη, τέλος πάντων, παρόλο που όπως λες, δεν συνηθίζεται. Ο σουρεαλισμός άλλωστε, υπάρχει για ν' αμφισβητεί οτιδήποτε συνηθίζεται. :-)
    Εσύ -κατά την αρχική καθοδήγηση του δασκάλου, βεβαίως, που αν δεν ήταν παγίδα ήταν σίγουρα ένα τρικ για ν' ανιχνεύσει τον τρόπο σκέψης μας- ανέγνωσες το παραμύθι του πρίγκιπα βάτραχου, εγώ πάλι, το μύθο της Περσεφόνης στον Άδη... "δανεική φαντασία" και για τις δυό μας. :-)
    Κι εδώ, αν θέλεις, είναι που τίθεται το ουσιαστικό ζήτημα... το μέγα ερώτημα στον ίδιο το σουρεαλισμό. Είναι δυνατόν ο ανθρώπινος νους -συνείδηση μαζί κι υποσυνείδητο- να παραμένει απόλυτα ανεπηρέαστος από τη λογική ? Είναι δυνατόν η έκφραση (... εν προκειμένω η εικαστική, αλλά και η λογοτεχνική-ποιητική, που -διόλου τυχαία- προηγήθηκε χρονικά σ' αυτό που λέμε "υπερρεαλισμό" ως καλλιτεχνικό κίνημα ) να λειτουργήσει δίχως τον παραμικρό έλεγχο της λογικής και πέρα από κάθε αισθητικό ή ηθικό περιορισμό ? Είναι δυνατόν η ψυχή να εκκενωθεί εντελώς απ' οτιδήποτε αναγνωρίζει -θετικό ή αρνητικό, σημαντικό ή ασήμαντο- ώστε να παραδοθεί απόλυτα ελεύθερη και καθαρή στην αυτόματη σκέψη ? Και υπάρχει, εν κατακλείδι, σκέψη ή ίχνος σκέψης, χωρίς έστω ένα ψήγμα λογικής ? Αυτό που ονομάζουμε "συνειρμό" και μοιάζει αυθόρμητο κι ενστικτώδες, διέπεται από μια αλληλουχία εικόνων και λέξεων. Προϊόντα του απολύτως κενού -συνεπώς και απολύτως ελεύθερου- μυαλού, θα έλεγα πως είναι μόνο η σιωπή, η ακινησία, το βουβό κλάμα και η άναρθρη κραυγή... ό,τι πλησιέστερο, δηλαδή, στον θάνατο.
    Γι αυτό και η σουρεαλιστική έκφραση φτάνει μέχρι ενός σημείου και μετά "καίγεται", δεν έχει κάτι άλλο να πει και μένει ένα παιχνίδι εικόνων και λέξεων... της ειρωνικής ενίοτε σύνδεσής τους και της κυνικής αποσύνδεσής τους. Στο άκουσμα της λέξης "τάφος", η συνήθης και αναμενόμενη απεικόνιση ενός ατόμου θρησκευόμενου ή έστω, ενός ατόμου επηρεασμένου από το ελληνορθόδοξο θρησκευτικό περιβάλλον, είναι το γνώριμο μαρμάρινο μνήμα των προγόνων του, με το σταυρό, τα καντήλια και τις ανθοστήλες. Τάφος όμως, δεν παύει να είναι όλο το χώμα της γης, τα λαγούμια, οι σπηλιές, οι θάλασσες και ό,τι τέλος πάντων, βρίσκεται κάτω απ' τα πόδια μας. Δεν αποκλείεται, κάτω απ' την καρέκλα που κάθεσαι να είναι θαμμένοι εκατομμύρια οργανισμοί, εδώ κι εκατομμύρια χρόνια. Και κάτω από εκεί που χύνεις τα νερά της μπουγάδας σου και τα λύματα της αποχέτευσής σου, δεν αποκλείεται να βρίσκονται κουφάρια που κάποτε ήσαν ζωντανά και απλώς δεν το ξέρεις... άρα, κοίτα να δεις που τελικά συνηθίζεται και πολύ μάλιστα :-)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Αγαπητη Χρονοστιβαδα χαιρε..
    κυττα να δεις που τελικα φαινεται οτι γνωριζομαστε , η οχι?..
    Ας ειναι..
    να επανελθουμε στο μαθημα μας οπου και η κοντρα
    για την διατυπωση και οχι για τον ιδιο το μυθο..
    Διαφωνω λοιπον με τον τροπο της απολυτης ισοπεδωσης των συναισθηματικων πεδιων εντος μας
    εστω και χαριν των Φρουντ Λακαν η οποιουδηποτε σουρεαλ εκφραστη οποιασδηποτε μορφης τεχνης.Απ'οτι ομως βλεπω μετα απο ολον αυτο τον 'γεματο' λογο σου φαινεται οτι εκει καταληγεις κι εσυ λεγοντας οτι καιγεται η σουρεαλιστικη εκφραση απο ενα σημειο και μετα.
    Αλλιως ολοι οι φωστηρες αυτου του κοσμου θα κατεληγαν σ'αυτον τον τροπο απεγκλωβισμου τους
    απο το λογικο συνειρμο και αν μη τι αλλο θα λειτουργουσαν καλυτερα σαν ανθρωποι και σαν ιδεαλιστες με εναν εγκεφαλο ιδεατα ελευθερο!
    Αφου λοιπον αυτο δεν εγινε και η συνειρμικη πορεια ειναι αυτη που επικρατει στον τροπο που εκθετουμε τους εαυτους μας γιατι σου κανει εντυπωση η αντιδραση μου στον τροπο που
    εκφραστηκες?
    Εσυ μηπως πρεπει να χειριστεις την αντιφαση στην οποια καταληγεις ..
    Γιατι αν εσυ η εγω - αν θες - πραττουμε ακριβως ελευθερα οτι κι αν μας υπαγορευει το
    υποσυνειδητο μας και στη συνεχεια αθωωνουμε εαυτους λεγοντας 'για το υποσυνειδητο μου δεν ειμαι υπευθυνη', τοτε πολυ ευκολα θα αθωωναμε και καθε παραβατικη συμπεριφορα φτανει να αποδεικνυονταν οτι το μυαλο ηταν εντελως αδειο
    ανευ κινητρου και ανευ βρασμου ψυχης την επιμαχη στιγμη!
    αυτο μαλλον ουτοπια μοιαζει..
    Να πω οτι θεωρω την παραπομπη για τα θρησκευομενα η ελληνορθοδοξα περιβαλλοντα οσον αφορα τους ταφους ατοπη-δεν θυμαμαι να συναντηθηκαμε σε καμμια εκκλησια-και δεν ειναι η μονη εξηγηση για την απεχθεια που προκαλουν..
    Μπορει να ειναι η μανα που εθαψα πριν απο οκτω μερες ας πουμε,η μπορει και να'ναι ο φοβος του θανατου που ολους καποιες στιγμες μας απασχολει..
    οπως καταλαβαινεις ,αν καταλαβες,η ευαισθησια
    μου αυτην την περιοδο ειναι αυξημενη για τετοια θεματα .
    Και δεν νομιζω η προθεση του δασκαλου να ηταν
    να μαθουμε που πανε τα νερα της μπουγαδας μου
    η τα λυματα της αποχετευσης μου γιατι αν ειναι ετσι ο κοσμος των Εικαστικων που καταπιανομαστε πιστεψε με δεν θα'θελα καθολου να συνεχισω την ανιχνευση του ..
    Ωστοσο πιστευω πως η Τεχνη με τον ενα η τον αλλο τροπο δεν μπορει παρα να παραπεμπει σε ομορφια !
    Να σε διαβεβαιωσω πως με πρωτη ευκαιρια θα βαλλω να σκαψουν για κουφαρια εδω γυρω γιατι αγριευτηκα...
    Τελος κοριτσι μου σου δινω την πολυποθητη αδεια αποπλου -για να μου πεις οτι θελεις -μιας και μου χαρισες το ρολο του νηογνομωνα που συμπαθω πολυ οπως και καθε τι θαλασσινο..
    ευχαριστω για τη συζητηση
    καληνυχτα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Αγαπητή Λίλλυ, κατ' αρχάς δέξου τα ειλικρινή συλλυπητήριά μου για το θάνατο της μητέρας σου. Δεν το γνώριζα (...και πως θα μπορούσα να το γνωρίζω, άλλωστε), όπως -φαντάζομαι- δε γνωρίζεις κι εσύ τι μπορεί να περνάω εγώ ή ο καθένας που συμμετέχει σε μια διαδικτυακή συζήτηση. Σε άλλη περίπτωση, θα προσπαθούσα να διευκρινίσω κάποια πράγματα, καθώς τα συμπεράσματα που βγάζεις από και για τα γραφόμενά μου, απέχουν παρασάγγας απ' αυτό που κατ' αρχήν εννοώ και ήλπιζα πως, τουλάχιστον με το δεύτερο σχόλιό μου κατέστη σαφές, αλλά εν τη αύτη δεν έχει νόημα, γι αυτό και θα το αποφύγω. Δεν είναι δυνατόν να συζητούν δυο άνθρωποι για έναν πίνακα ή για ένα καλλιτεχνικό κίνημα, τη στιγμή που η σκέψη του ενός επικεντρώνεται στη μεγάλη -τη μέγιστη- απώλειά του και η ψυχή του διακατέχεται από τα έντονα συναισθήματα του συγκεκριμένου βιώματος... η κουβέντα, αναπόφευκτα, θα περιστρέφεται διαρκώς γύρω από το γεγονός και την -καθ' όλα φυσιολογική- ανάγκη του για παρηγοριά και ψυχολογική στήριξη.
    Το μόνο που θα πω για μένα κι όχι για να δικαιολογηθώ, αλλά για ν' αποφορτίσω κάπως το κλίμα, είναι πως δε μου αρέσει (...δεν είναι του χαρακτήρα μου, αν θέλεις) να χλευάζω τις παρηγοριές κανενός, είτε καταφεύγει στη θρησκευτική, είτε στην καλλιτεχνική -μουσική, λογοτεχνική, εικαστική- παραμυθία για να τις βρει. Αυτό που ήθελα (... και που ξέρεις, ίσως για δική μου παρηγοριά) ήταν ν' αφεθώ σ' ένα παιχνίδι εικόνων και λέξεων. Αν το αποτέλεσμα βγήκε όμορφο ή άσχημο, κυνικό ή ειρωνικό, σοβαρό ή αστείο, πίστεψέ με, λίγη σημασία έχει... ακόμα και για μένα... :-)
    Καλή δύναμη !!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Αγαπητη φιλη σ'ευχαριστω .
    Ενα ανθρωπινο προσωπο παντα αγγιζει και συγκινει
    ποσω μαλλον σε τετοιες δυσκολες στιγμες μας..
    Ευχομαι να μην βιωνεις κι εσυ κατι ασχημο , γιατι σε καμμια περιπτωση δεν θα'θελα να σε εχω
    λυπησει..
    Τι να κανουμε αυτα ειναι τα τρωτα των διαδικτυακων ανοιγματων οπου δεν γνωριζεις πραγματικα τον συνομιλητη σου..
    Μπορει να τυχει να ανταλλαξουμε και παλι αποψεις για ζωγραφικους πινακες αλλα αυτη τη φορα θα γνωριζουμε και οι δυο καποια πραγματα
    για την αντιπερα οχθη που ομως ανηκει στο ιδιο
    ποταμι..
    Αυτο που διαλεξαμε για να μεταφερουμε τους εαυτους μας σε πιο ομορφα μερη μεσω ιδιαιτερων
    τροπων εκφρασης της ψυχης μας με απωτερο σκοπο
    να γινουμε λιγο σοφοτεροι και ισως λιγο καλυτεροι ανθρωποι !
    καλο σου βραδυ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Λυπάμαι για την απώλεια, χαίρομαι που λύθηκε η παρεξήγηση και ως καινούργια στην παρέα δεν εμπλέκομαι... Αλλά εδώ το θέμα μας είναι το βατραχάκι. Που πήγε τελικά;
    Ο υδράργυρος που΄έσταζε απ' το φεγγάρι έκανε καλή δουλειά. Έλιωσε το περίβλημα του όμορφου χωριού και αποκάλυψε την πραγματική του όψη πρασινισμένη από τη μούχλα, γεμάτη φουσκάλες από την υγρασία, με λάσπες και βάλτους παντού και γλιτσιασμένα βράχια... Ήταν όμως η χώρα των Βατράχων...
    Μα το σπουδαίο δεν είναι αυτό. Ο υδράργυρος αποκάλυψε και πάλι στην πριμαντόνα που πραγματικά ανήκει. είχε ξεχάσει , βλέπετε, ότι ήταν βατραχίνα που πριν από πολύ καιρό ήθελε να γίνει πριγκήπισσα. Ντύθηκε λοιπόν πριμαντόνα και περιπλανιόταν στη χώρα των Ανθρώπων τραγουδώντας, για να την αποδεχτούν τελικά και να γίνει πριγκήπισσα... Μα όλο πριμαντόνα και μόνη έμενε. Και το βατραχάκι περιπλανιόταν κι αυτό ψάχνοντας να τη βρει και ακολουθώντας το τραγούδι της. Μα εκείνη τόσο πολύ είχε ταυτιστεί με την ανθρώπινη εικόνα που δεν ξεχώριζε από καμιά άλλη...
    Μέχρι που έπεσε ο υδράργυρος. Αυτή πάλι πριμαντόνα φαινόταν αλλά τώρα ξεχώριζε και δεν χρειαζόταν πια να τραγουδά γι' αυτό σιώπησε. Και το βατραχάκι επιτέλους τη βρήκε...
    Αυτό που απομένει να δούμε είναι αν θα τη φιλήσει για να ξαναγίνει βατραχίνα...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Ωραία εξέλιξη! Φτάνει να μη γίνει αυτός πρίγκιπας μετά το φιλί, οπότε θα παραμείνουν πάλι σε δυο διαφορετικούς κόσμους...

    ΑπάντησηΔιαγραφή